Bijna vakantie

Het is bijna zover. Ik moet nog vier dagen werken en dan heb ik vakantie. Ik kan zeggen dat ik er heel erg naar uit kijk. Na de opleiding en extra werken vanwege collega's die op vakantie zijn, merk ik dat ik er echt aan toe ben. Ik loop echt de dagen af te tellen. Ik wil niet zeggen dat ik niet van mijn werk hou, maar ik merk echt dat ik het nu even zat ben. Mijn werk is natuurlijk vrij zwaar werk. Niet alleen lichamelijk, maar ook geestelijk. De meeste cliënten hebben dementie en hebben veel sturing nodig. Dat maakt je geestelijk toch best moe. Toch vind ik het ook mooi en dankbaar werk. Als je weg kan gaan en iemand achterlaat met een tevreden gevoel of een lach op zijn gezicht, ben ik erg tevreden.

Maar vanaf maandag heb ik dus heerlijk twee weken vrij. Eerst gaan we met twee goede vrienden op stap richting Limburg. Daarna rijden we terug naar huis en zijn we een dag thuis. Om vervolgens die vrijdag richting Duitsland te vertrekken.

Ik ben erg benieuwd naar beide plekken waar we gereserveerd hebben. In Limburg hebben we een hotel die op Zoover niet echt een hoog cijfer krijgt. Ons appartement in Duitsland staat juist weer goed aangeschreven. Toch maak ik me niet zo druk. Op vakantie ben ik het liefst op stap. Dus ik ben ook niet altijd op de hotelkamer of appartement. Zolang ik er kan slapen, douchen en eventueel ontspannen.

In Limburg gaan we van de omgeving ontdekken en naar de grotten. Wat en hoe precies, zien we wel als we er zijn. We zijn met z'n vieren op stap, dus het is ook samen uitnamen thuis. We moeten het allemaal leuk vinden.

In Duitsland nemen we de fietsen mee. Dan kan je lekker naar het dorp fietsen en ook in de omgeving. We hebben verder al wel uitjes gezocht. Maar wat we precies gaan doen, gaan we nog plannen.

Maar eerst dus nog vier dagen werken. Nog even doorzetten. Maar ik heb er heel veel zin in! Ik hou jullie op de hoogte.

Klaar en daarmee basta

Gisteren heb ik mijn diplomering gehad. Dat wil zeggen: ik heb mijn diploma van de opleiding ondertekend en heb mijn speld opgespeld gekregen door mijn begeleidster. Trots als een pauw loop ik dan op een dag als vandaag rond door Dronten, op bezoek bij mijn cliënten. De meeste cliënten zijn dementerend en weten dan ook niet meer dat ik de opleiding volgde. Toch heb ik een aantal keer de vraag gekregen, wat ik daar nou aan mijn borstzakje heb hangen. Trots laat ik het dan zien en vertel (soms drie of vier keer achter elkaar) het verhaal dat ik geslaagd ben. Tja, en leg dan een dementerende maar uit wat een Verzorgende IG is. Wat hen betreft ben je de zuster en doe je wat je moet doen. Dat deed je immers de afgelopen anderhalf jaar toch ook al? Wat zou er nou anders moeten zijn?
Toch krijg ik ook complimenten en felicitaties. Het wordt me gegund, door m`n cliënten en ook door mijn collega's. De reacties die ik kreeg via sms, op kantoor of via Facebook waren hardverwarmend. Ik ben blij dat ik in zo'n prettig team zit en dat ik dan ook weet dat ik hier kan blijven. Voor onbepaalde tijd. En dat geeft me ook weer vertrouwen. Er wordt in mij geloofd en ik ben dus niet de enige die in mezelf geloof. Er zijn ook anderen. Dat is toch echt super!

Dit gezegd hebbende, sluit ik het hier weer even bij af. Niets meer niets minder. Wat mij betreft is dat ook echt niet nodig. ;-)