Gisteren heb ik mijn diplomering gehad. Dat wil zeggen: ik heb mijn diploma van de opleiding ondertekend en heb mijn speld opgespeld gekregen door mijn begeleidster. Trots als een pauw loop ik dan op een dag als vandaag rond door Dronten, op bezoek bij mijn cliënten. De meeste cliënten zijn dementerend en weten dan ook niet meer dat ik de opleiding volgde. Toch heb ik een aantal keer de vraag gekregen, wat ik daar nou aan mijn borstzakje heb hangen. Trots laat ik het dan zien en vertel (soms drie of vier keer achter elkaar) het verhaal dat ik geslaagd ben. Tja, en leg dan een dementerende maar uit wat een Verzorgende IG is. Wat hen betreft ben je de zuster en doe je wat je moet doen. Dat deed je immers de afgelopen anderhalf jaar toch ook al? Wat zou er nou anders moeten zijn?
Toch krijg ik ook complimenten en felicitaties. Het wordt me gegund, door m`n cliënten en ook door mijn collega's. De reacties die ik kreeg via sms, op kantoor of via Facebook waren hardverwarmend. Ik ben blij dat ik in zo'n prettig team zit en dat ik dan ook weet dat ik hier kan blijven. Voor onbepaalde tijd. En dat geeft me ook weer vertrouwen. Er wordt in mij geloofd en ik ben dus niet de enige die in mezelf geloof. Er zijn ook anderen. Dat is toch echt super!
Dit gezegd hebbende, sluit ik het hier weer even bij af. Niets meer niets minder. Wat mij betreft is dat ook echt niet nodig. ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten